Tortuguero: turtle-, eh tourist-trap'

21 augustus 2017 - Tortuguero, Costa Rica

Heb je net de ene 'touristtrap' succesvol weten te vermijden, stap je met open ogen in de volgende. Laten we zeggen dat het een hele bijzondere ervaring was, zowel in de positieve als iets minder positieve zin van het woord... Ik heb het over het observeren van 'green turtles' die in Tortuguero aan land komen om eieren te leggen. Als je zo'n tour doet, heb je bijna het gevoel alsof er één per avond te zien zou zijn en dat je de grootste geluksvogel van de wereld bent om hier getuige van te mogen zijn. Alle mogelijke voorzorgsmaatregelen worden genomen om dit magische moment zo min mogelijk te verstoren. Wat op zich natuurlijk heel goed is, maar door de manier waarop het gebracht wordt, voel je je toch n beetje in de maling genomen. Eerst word je anderhalf uur op een bankje geparkeerd om te wachten op het 'juiste moment', dat wordt gegeven door de 'rangers'. Wit licht is ten strengste verboden, fluistert onze gids, terwijl op dat moment een politiemotor met groot wit licht en veel lawaai voorbij komt rijden, evenals een groep avondwandelaars die vlak langs het strand met grote zaklampen driftig op zoek zijn naar andere dieren. Eh.. tja. We wachten braaf. Als de 'right time' dan eindelijk is aangebroken, alle vergunningen omstandig zijn gecheckt en het aantal deelnemers van het groepje voor de zesde keer is geteld, mogen we gaan: op ons tenen het strand op om heeeeeel voorzichtig naar de anderhalve meter grote eierleggende dame in kwestie toe te lopen. Dat we er - aan de sporen te zien, want verder dan een meter vooruit zie je niks dan donker - tenminste nog drie passeren en dat er op het moment dat we bij de 'uitverkoren' schildpad staan op vijf meter afstand alweer een aan land komt (in het bliksemlicht gespot door Luuc), blijft onbesproken. Dat er een gids + groepje bijna op die andere gaat staan als we 'onze' uitgeleide doen naar zee, ook. Dat onze strandhostel vanaf 20.00 uur 's avonds alleen nog rood verlicht is, terwijl de straatverlichting er gewoon knalgeel overheen schijnt, valt ook lastig te verklaren. Maar hé, er is bewustzijn, dat is al heel wat. Tenminste, 's avonds dan. Want na 6.00 uur s ochtends is het strand weer vrij toegankelijk en overgeleverd aan ieders eigen verantwoordelijkheid en 'common sense'. Een ruim begrip, want naar het schijnt zijn de witte, ronde, balletjes waar mama shildpad zo haar best op heeft gedaan niet alleen een delicatesse voor dieren. Paul en ik zagen vanochtend ook wat grafrovers op twee benen aan de slag, en ze zagen er niet naar uit dat ze zich door twee toeristen zouden laten aanspreken. Tja, en wie zijn wij ook om dat te doen. Eén rondje door het dorpje (lees: hoofdstraat met toeristententjes en armoedige huisjes er direct achter) en je ziet wel dat mensen hier creatief moeten zijn om hun gezin te onderhouden. Laten we maar duimen dat die vele tientallen Colones die we hier hebben achtergelaten goed besteed worden, en dan bedoel ik niet aan plastic (!) stickers als dank voor onze donaties. Ai ai ai.
Maar goed, al met al was het wel een geweldige ervaring. Zo'n dier, dat na 25 tot 30 jaar in de oceaan, misschien wel heel ver van Costa Rica, toch weer terug komt naar haar geboortestrand om daar eieren te leggen. En dat wij daar op 30 cm vanaf zaten. Echt heel bijzonder. PS Vergeet ik bijna te zeggen hoe tof het was om hier te komen, in een soort banaanspeedboot, wat een leuke hostel Icaco Hotel is, wat een bijzondere fluisterkanotocht we hebben gedaan (soort van stilteretraite, geen dieren gehoord en ook bijna niet gezien, maar super rustgevend) en hoe fijn we het hier met elkaar hebben gehad. We love Tortuguero, de toerist-, eh turtlemagnet!

Foto’s