Van Playas del Coco naar El Carillo (Samara): lost in paradise
4 augustus 2017 - Sámara, Costa Rica
Over Playas del Coco valt eigenlijk niet zo heel veel meer te vertellen, behalve dan dat het er vanwege de 'red current' naar rotte vis stonk (ofwel gekookte broccoli, dat is beter vol te houden ;-)) en dat Paul er desondanks een prachtige duik maakte.
Over de weg van dit toeristenoordje naar onze volgende bestemming (vlakbij Sàmara), iets meer dan 100 km verderop, des te meer. We deden er namelijk n uurtje of acht over, zonder noemenswaardige stops. Hoe?
Stel: je moet van A naar B. Je weet dat de wegen slecht zijn (en dat is nog n understatement) en dat je voor het donker op de plaats van bestemming moet zijn, omdat donker hier ook echt donker is. Dan kun je er natuurlijk voor kiezen om gewoon de snelweg te nemen, onderweg relaxed ergens te lunchen, op tijd te arriveren en de rest van de dag bij het zwembad en/of op het strand te liggen.
Of je kiest ervoor heel relaxed offroad langs de kust te gaan rijden, tralala ergens onderweg een pina colada/colaatje te drinken als lunch bij gebrek aan een leuk eettentje in de bush, erop vertrouwend dat de gele weg op de kaart (weg 160) heus wel goed te doen is, om er vervolgens na uren en uren van het ene gat naar het andere te zijn gehobbeld, twiedelididie een half uur voor zonsondergang en 15 km van de eindbestemming achter te komen dat de allerlaatste rivier die je tralala dacht over te steken, onneembaar is, waardoor je denkt dat je 42 km terug moet hobbelen in het donker (praktisch onmogelijk), wat gelukkig niet zo blijkt te zijn dankzij inside infornation van de locals, en alsnog een half uurtje later - inmiddels totaal niet meer rasta-relaxed- in het pikkedonker op je eindbestemming arriveert.
Het is natuurlijk niet moeilijk te raden waar wij voor gingen. En hoeveel meter onze jongens vandaag hebben gezwommen bij al die bountystrandjes die we passeerden of waar we soms letterlijk overheen moesten rijden omdat dat nu eenmaal de "kustweg" scheen te zijn. Inderdaad: respectievelijk de tweede 'keuze' en 0.
Dat klinkt zieliger dan het is, want ondertussen beleefden we wel weer superavonturen: we moesten diverse rivieren oversteken (terwijl er natuurlijk geen bordje bij stond of het wel of niet kon, vaak wel, maar soms op het laatste moment ook echt niet; iedere keer weer spannend), we zagen (dankzij dierenspotter Teun) een boom vol brulapen en (dankzij ornitholoog Luuc) een paartje Caracara's en andere mooie vogels, we reden door diepe kuilen, mul zand en modderige poelen langs prachtige stranden, schattige dorpjes en wederom schitterende natuur, we ontmoetten nog meer superaardige en behulpzame mensen (en dat is zeker op n moment dat je echt 'lost in paradise' denkt te zijn heel fijn!) en last but not least: we survived!
Wat een dag! Hoe heerlijk is het dan om die af te sluiten bij een geweldige 'soda' waar er heerlijk voor je wordt gekookt en je je verstand op nul kunt zetten omdat de tv staat te tetteren, waardoor een zinnig gesprek voeren sowieso onmogelijk is (als je dat al van plan zou zijn na zo'n intensieve en tegelijk gave roadtrip). Morgen een relaxed dagje aan het zwembad...of...?!
Over de weg van dit toeristenoordje naar onze volgende bestemming (vlakbij Sàmara), iets meer dan 100 km verderop, des te meer. We deden er namelijk n uurtje of acht over, zonder noemenswaardige stops. Hoe?
Stel: je moet van A naar B. Je weet dat de wegen slecht zijn (en dat is nog n understatement) en dat je voor het donker op de plaats van bestemming moet zijn, omdat donker hier ook echt donker is. Dan kun je er natuurlijk voor kiezen om gewoon de snelweg te nemen, onderweg relaxed ergens te lunchen, op tijd te arriveren en de rest van de dag bij het zwembad en/of op het strand te liggen.
Of je kiest ervoor heel relaxed offroad langs de kust te gaan rijden, tralala ergens onderweg een pina colada/colaatje te drinken als lunch bij gebrek aan een leuk eettentje in de bush, erop vertrouwend dat de gele weg op de kaart (weg 160) heus wel goed te doen is, om er vervolgens na uren en uren van het ene gat naar het andere te zijn gehobbeld, twiedelididie een half uur voor zonsondergang en 15 km van de eindbestemming achter te komen dat de allerlaatste rivier die je tralala dacht over te steken, onneembaar is, waardoor je denkt dat je 42 km terug moet hobbelen in het donker (praktisch onmogelijk), wat gelukkig niet zo blijkt te zijn dankzij inside infornation van de locals, en alsnog een half uurtje later - inmiddels totaal niet meer rasta-relaxed- in het pikkedonker op je eindbestemming arriveert.
Het is natuurlijk niet moeilijk te raden waar wij voor gingen. En hoeveel meter onze jongens vandaag hebben gezwommen bij al die bountystrandjes die we passeerden of waar we soms letterlijk overheen moesten rijden omdat dat nu eenmaal de "kustweg" scheen te zijn. Inderdaad: respectievelijk de tweede 'keuze' en 0.
Dat klinkt zieliger dan het is, want ondertussen beleefden we wel weer superavonturen: we moesten diverse rivieren oversteken (terwijl er natuurlijk geen bordje bij stond of het wel of niet kon, vaak wel, maar soms op het laatste moment ook echt niet; iedere keer weer spannend), we zagen (dankzij dierenspotter Teun) een boom vol brulapen en (dankzij ornitholoog Luuc) een paartje Caracara's en andere mooie vogels, we reden door diepe kuilen, mul zand en modderige poelen langs prachtige stranden, schattige dorpjes en wederom schitterende natuur, we ontmoetten nog meer superaardige en behulpzame mensen (en dat is zeker op n moment dat je echt 'lost in paradise' denkt te zijn heel fijn!) en last but not least: we survived!
Wat een dag! Hoe heerlijk is het dan om die af te sluiten bij een geweldige 'soda' waar er heerlijk voor je wordt gekookt en je je verstand op nul kunt zetten omdat de tv staat te tetteren, waardoor een zinnig gesprek voeren sowieso onmogelijk is (als je dat al van plan zou zijn na zo'n intensieve en tegelijk gave roadtrip). Morgen een relaxed dagje aan het zwembad...of...?!
De jongens zullen deze ervaringen voor de rest van hun leven bewaren. Heel fijn te horen dat jullie, uiteindelijk, toch veilig op jullie volgende stek zijn aangekomen. Nu een rustdag of toch meteen weer een nieuw avontuur met elkaar beleven. Geniet ervan, lieverds.